Za nami bardzo trudny czas, czas w którym odszedł od nas ukochany człowiek. W nadziei walczyliśmy do końca, by umarł zbawiony. Były chwile, gdy ta nadzieja słabła, gdy powoli traciliśmy wiarę, że uda się przed śmiercią dotrzeć z dobrą nowiną do taty. Jednak dziś, gdy pora na przemyślenia, refleksje jesteśmy spokojni.
Wielu z nas często przekonuje się o jakości swojej wiary, która zdaje się być nieugięta i niepodatna na wpływy zewnętrzne, podczas utrapień i prób, które stają na naszej drodze. Trudne sytuacje są naszym egzaminem i sprawdzeniem, czy nasze poczucie bycia silnym w Panu jest prawdziwe, czy złudne. Musimy pamiętać, że istnieje subtelna granica pomiędzy pewnością siebie w Panu, a pychą. Wpływa to na naszą zdolność utrzymania czujności oraz stanowi wyzwanie – z jednej strony ryzykujemy utratę wrażliwości, z drugiej możemy oddać się lękowi przed porażką, co prowadzi do niezdrowej gorliwości, alienacji i odcięcia od otoczenia, by jedynie podtrzymać wiarę.
Wiele instytucji i organizacji twierdzi, że tylko u nich jest zbawienie i że oni są tym jedynym kościołem Chrystusa. Wszystkie chcą mieć specjalny udział w drodze do wieczności, a ich dogmaty i nauki przybierają iluzoryczną formę wsparcia wykazując, że tylko u nich jest zbawienie, pomijając przy tym i uniżając kompletną ofierze Pana Jezusa. Obrzydliwe praktyki urządzają instytucje Katolickie we wszystkich wydaniach denominacyjnych, podobnie jak bliźniacza instytucja Prawosławna, które urządzają modły do stworzeń, a co gorsza do zmarłych, którzy są tylko ludźmi, a do tego nie żyją i nie mogą ich usłyszeć.